Leśne lody z sosem kawowym

Lubicie lasy? Jako mieszczuch z urodzenia miewam czasem odmienne odczucia wobec tego zielonego ogromu ciągnącego się hen, hen... Z zewnątrz wygląda świeżo, obiecuje miły cień, ale po kilku kilometrach nabiera jakby innych odcieni. Trudne do zidentyfikowania odgłosy zaskakują a mózg wytrenowany w swoich najlepszych, młodych latach na kryminałach i dreszczowcach (poczciwy Joe Alex wycisnął piętno na delikatnym mózgu nastolatki... uważajcie, co czytacie) podsuwa wspomnienia z małego ekranu tak żywe, jakby działy się wczoraj. A naprawdę się działo! Może dzisiejsza nastoletnia młódź uznałaby je za śmieszne, bo krew nie bryzgała dziką fontanną na stłamszony niewolniczy tłum a żyło się tylko raz. Psychologia z lekceważącą pewnością siebie przytoczyć może teraz badania o programowaniu mózgów, ale... kto o takiej idei  słyszał w czasach zamierzchłych? Czasach emocjonujących przygód dzielnego kapitana Klossa wymieszanych z wiosennymi mgnieniami zza wschodniej granicy, zresztą siedemnastoma? Może by i wszystko jakoś wypłowiało pod argumentem dobrych doświadczeń z kręgu niebieskiego i bardzo ziemskiego również, gdyby nie... gdyby nie wpływ całkiem współczesnych mediów. Nie, nie bezpośrednio na mnie, ale za pośrednictwem drogich i bliskich mi osób. Niegdysiejsza reklama PRL-owskiej tv, że edukacyjna umarł wraz z PRL. Nie tak nagle, w jednej chwili. Raczej umierał śmiercią powolną i bolesną. Zamiana spikerów i konferansjerów na nowych, świeżych. Ewolucja mentalności tych, co nie chcieli dać się dać zamienić (dla niektórych priorytetem jest stabilność, nie oceniam, bywa różnie) i systematyczna zmiana tytułów na nowoczesne, nadążające za kulturą świata. Slogan reklamowy powoli zamieniał się w mit. A ten sobie dzisiaj funkcjonuje, jak to mity wszystkie, bardzo dobrze. Jednak lubię sobie czasem uzmysłowić, że nadal to jest mit. Bycie mitomanem znikło z listy celów życiowyc zaraz po sprawdzeniu w słowniku znaczenia tegoż okreslenia. Brzmiało mi ciekawie, ale definicja jakoś mniej ciekawa była. Raczej trywialna i... medyczna. Totez dla bezpieczeństwa własnego zostawiłam świat reklamowych sloganów, mitów, ewolucji i rewolucji, thrillerów i sitcomów, namiętnie odcinając dopływ prądu do niebieskiego ekranu jednym cudownym pstryczkiem (jaki wspaniały wynalazek! jedno pstryk i człowiek wolny się staje! to dobiero magia ekranu... wyłączonego...). Jednak, by odciąć się definitywnie, musiałabym jeszcze zerwać kontakt z wszystkimi wokół bądź wychodzić przy poruszaniu podobno nad wyraz realistycznych i jakoś dziwnie przy tym makabrycznych wątków... Tego wszak zrobić nie mogę. Hmmm... precyzyjniej rzecz ujmując: nie chcę. Nie chcę zrywać kontaktu z kimś, kogo naprawdę kocham. Miałabym cieszyć się spokojnymi spacerami po wcaleniemakbrycznym lesie... sama...??? Chyba jednak wolę spacery zostawić na czas, gdy mogę w tych eskapadach towarzyszyć dzieciom i mężowi (dla ściągania na ziemię mej rozrośniętej wpierw w młodości, później w czasie rodzinno-przyjacielskich spotkań), a w inny czas cieszyć się lasem inaczej. Ot, na przykład lodami z owoców leśnych, z rozmarynem i... (akcent mało leśny, ale niech będzie to poszanowaniem mojej miejskości młodocianej ;-)) sosem kawowym. Zapraszam do stołu. Do lasu pójdziemy innym razem :-)

LODY LEŚNE Z SOSEM KAWOWYM

2 średnie porcje lub jedna duża

150 g owoców leśnych mrożonych

pół banana

1 łyżka kinako (mąka z prażonej soi) lub dowolnej mąki orzechowej

60 ml mleka sojowego

1 łyżka soku z cytryny

szczypta soli

4 igiełki świeżego rozmarynu

Owoce z pokrojonym w plasterki bananem zmiksować na mączkę.

Dodać sok, mleko, sól i zmiksować do uzyskania kremowej konsystencji.

Dodać drobniutko posiekany rozmaryn i miksować jeszcze kilkanaście sekund.

SOS KAWOWY

1 łyżka syropu klonowego

1/2 łyżeczki kawy zbożowej rozpuszczalnej

szczypta soli

1/2 łyżeczki inuliny

Wszystkie składniki wymieszać w miseczce.

Radzę zrobić na zapas, bo świetnie się przydaje do placuszków, gofrów, bardzo różnorodnych lodów czy nawet jako sos do serniczków :-)