Za oknem prawie zima, prawie wiosna. Przy każdej okazji wypatruję pęknięć w ziemi, które nieodmiennie zwiastują wyłaniające się pierwsze zieloności w tym roku. Na razie pęcznieją pąki bzu, róży, jagody kamczackiej, ale na resztę trzeba jeszcze poczekać. I tak czekając zadowalam się tym, co z zeszłego roku zostało. A zostało sporo. Ukochane polskie korzenie :-) no, z małym dodatkiem zieloności (częściowo niestety nie-polskiej, czemu o nasze tak trudno???)
Przyjaciółka, odkryła dla mnie bogactwo kulinarne warzyw, zrobiła pyszną pastę na jedną z miliona swoich prelekcji. Wszyscy się nią zajadali, ale zapamiętałam tyle, że są tam warzywa korzeniowe i przecier pomidorowy... Przepis prawie kompletny ;-)))))
Nie mam pojęcia, jak moja pasta ma się do pasty Iwonki, ale nam smakuje baaaardzo. Używamy jej do chleba, do gofrów, do naleśników, do makaronu, do kaszy, ziemniaków... i nie wiem, czego jeszcze. Na zimowe dni jest genialna i arcy polska, co znaczy, że ją już z tego powodu można pokochać :-)
Najlepsze do przygotowania tej pasty jest naczynie żeliwne. Nagrzewa się równomiernie, można na małym ogniu poddusić a nie przypalić nawet delikatny por...
Udało mi się dostać solidny żeliwny wok na wyprzedaży. Wtedy nie miałam pojęcia, do czego może mi być potrzebny, ale myśląc o tej paście, wiedziałam, że to mądrość większa od mojej radziła dokonać zakupu wbrew rozsądkowi (to drugie imię mojego męża ;-)) Mogłam sobie na to pozwolić, bo małżonek człowiekiem nieziemsko wyrozumiałym jest... :-)
Przyjaciółka, odkryła dla mnie bogactwo kulinarne warzyw, zrobiła pyszną pastę na jedną z miliona swoich prelekcji. Wszyscy się nią zajadali, ale zapamiętałam tyle, że są tam warzywa korzeniowe i przecier pomidorowy... Przepis prawie kompletny ;-)))))
Nie mam pojęcia, jak moja pasta ma się do pasty Iwonki, ale nam smakuje baaaardzo. Używamy jej do chleba, do gofrów, do naleśników, do makaronu, do kaszy, ziemniaków... i nie wiem, czego jeszcze. Na zimowe dni jest genialna i arcy polska, co znaczy, że ją już z tego powodu można pokochać :-)
Najlepsze do przygotowania tej pasty jest naczynie żeliwne. Nagrzewa się równomiernie, można na małym ogniu poddusić a nie przypalić nawet delikatny por...
Udało mi się dostać solidny żeliwny wok na wyprzedaży. Wtedy nie miałam pojęcia, do czego może mi być potrzebny, ale myśląc o tej paście, wiedziałam, że to mądrość większa od mojej radziła dokonać zakupu wbrew rozsądkowi (to drugie imię mojego męża ;-)) Mogłam sobie na to pozwolić, bo małżonek człowiekiem nieziemsko wyrozumiałym jest... :-)
PASTA Z POLSKICH KORZENI
2 marchewki
2 pietruszki
1 seler
1 por
pęczek dorodnej zielonej pietruszki
sól, pieprz ziołowy
3 łyżki oliwy
1/2 szklanki wody
bulion lubczykowy lub jarzynka
szczypta chili (użyłam chili w oliwie)
1 ½ słoiczka gęstego przecieru pomidorowego
Do garnka o grubym dnie (u mnie wok żeliwny) wlać wodę i oliwę, zagotować. Pora
pokroić na cieniutkie ćwierćplasterki i wrzucić do gotującej się wody. Gdy por
zmięknie dodać starte na drobnych oczkach marchew, pietruszkę i seler, dodać
pieprz i przyprawę warzywną. Mieszać kilka minut aż warzywa zmiękną. Dodać
przecier i chili, wymieszać. Dusić jeszcze jedną minutę. Dodać posiekaną
zieloną pietruszkę, wymieszać i odstawić.
Komentarze
Prześlij komentarz
Witaj, będzie mi bardzo miło, jeśli zostawisz krótki komentarz. Odpowiem na każde pytanie, choć może będę musiała w różnych źródłach poszukać rzeczowej odpowiedzi :-)